Walk of Life

Goedemiddag allemaal!

Het is alweer zo'n anderhalve week geleden dat ik jullie heb laten weten waar ik zit en hoe het met me gaat, dus het is weer de hoogste tijd voor een nieuwe blog.

Mijn laatste blog eindigde in Rotorua, of eigenlijk Hobbiton. Omdat ik toen geen foto's kon bijvoegen van mijn avonturen tussen de hobbits heb ik die bij dit verslag bijgevoegd. Beloofd is beloofd he Kevin!

En dan nu door, want er is weer genoeg gebeurd om een boek over te schrijven (ik heb zojuist zelfs gelezen dat ik daar misschien maar aan moet beginnen. Bedankt Ruth, maar dat maakt de verwachtingen voor dit verslag alleen maar groter natuurlijk haha). Zoals ik in mijn vorige verslag al had vermeld staat Rotorua voornamelijk bekend om zijn hot pools en die ben ik dan ook de middag na mijn bezoek aan Hobbiton gaan bezoeken. Ik moet eerlijk zeggen dat ze leuk zijn, maar niet veel meer dan dat. Van het eerste bubbelende modderbad sta je nog te kijken, maar na een stuk of drie had ik het wel gezien en bij de tiende werd ik eigenlijk alleen maar misselijk van de lucht. Je zal maar in die lucht wonen!

De volgende dag verruilde ik dan ook de rotte eierlucht voor de heerlijke boslucht van de Redwoods. De lieftallige vrouw bij de receptie van het bos raadde mij een wandeling aan die ook uitzicht op de stad bood. En het uitzicht was dan ook weergaloos. Ik keek niet alleen op Rotorua neer, maar kon nu ook de uitgestrektheid van de hot pools aanschouwen terwijl ik de stank was ontstegen. Een fijne ervaring dus!

De volgende dag vertrokken we met een nieuwe groep richting het oosten, te beginnen met Gisborne. Onze 'East Bro' groep werd aangevoerd door buschauffeur Ricks die dit voor het eerst deed en dus geen idee had waar hij mee bezig was. Hij wist niet waar de tussenstops waren, wat de activiteiten waren of dat er een groepsmaaltijd was dus mochten we het lekker zelf uitzoeken. Dit was dan wel weer goed voor het groepsgevoel. Verder zal ik het even houden bij de drie hoogtepunten van mijn vierdaagse verblijf aan de Oostkust.

Als eerste stond dus Gisborne op de planning, de eerste stad ter wereld(!) die de zon ziet opkomen. En zodoende zaten we om 6:15 uur klaar aan ons privé strandje. Het was helaas wat bewolkt, maar toch hebben we een prachtige zonsopkomst gezien en was ik dus de eerste ter wereld die op 24 februari 2014 de zon zag opkomen. Toch leuk. Een volgend hoogtepunt was voor mij de langste pier van Nieuw-Zeeland, alwaar er twee personen van onze groep het water in sprongen... waar ik er eentje van was! Het water was heerlijk en uiteindelijk ben ik er drie keer ingesprongen. Dan was er als derde hoogtepunt nog ons verblijf in het altijd bruisende Te Kaha, een dorpje wat niks voorstelt. Maar ons verblijf daar was in één woord perfect. We hadden een uitgestrekt glooiend grasveld met trampoline voor onszelf en als we iets verder keken, hadden we een prachtig uitzicht over zee. Ik waande me even in de achtertuin van de familie van der Salm, maar dan met de zee in plaats van de Wetering. Het hoogtepunt bereikte deze plek echter pas toen de zon onder ging, terwijl wij plaatsen op de eerste rang hadden. Het was echt prachtig en ik denk dat ik het zelfs nog mooier vond dan de zonsopkomst in Gisborne.

Mijn volgende bestemming was Lake Aniwhenua, na Mourea onze tweede culturele stop in een Maori dorp. Omdat ik de haka al had geleerd had ik eigenlijk niet zulke hoge verwachtingen van deze plek. Ik had echter geen zin (lees: ik was te lui) om een andere bus te regelen en dus vertrokken we naar het meer. Ik had er niet verder naast kunnen zitten met mijn verwachtingen. Onze verblijfplaats gaf een prachtig uitzicht over het meer, er werd een traditionele hangi voor ons gemaakt en deze mensen waren zo dankbaar voor onze komst dat ik me bijna schuldig ging voelen op de een of andere manier (ik was alleen maar op een bus gestapt, maar hier deden ze alsof ik een god was die de aarde kwam bezoeken en toevallig in hun dorpje terecht was gekomen).
Even terugkomend op die hangi, dat is dus een maaltijd die wordt klaargemaakt onder de grond. Een berg stenen wordt zo heet gemaakt dat ze rood gaan gloeien, dan wordt het rauwe eten hierop gezet. Vervolgens wordt er water over de stenen gegoten zodat er veel stoom wordt ontwikkeld. Heel snel worden er dan natte doeken over het eten gelegd om de stoom (en daarmee de hitte) vast te houden. Na zo'n twee uur worden de doeken eraf gehaald en verschijnen de stukken vlees, niet langer rauw, maar nu perfect gegaard. En mensen, wat was dat lekker. Misschien is het dat ik nu alleen nog maar de smaak van pasta en pindakaas gewend ben, maar dit was echt heerlijk.
Na het eten kwam de vrouw des huizes nog een speech van een half uur geven en ik heb de volle dertig minuten aan haar lippen gehangen. Ze legde nogmaals uit dat ze ons heel erg dankbaar was en dat 75% van al ons geld naar het nabijgelegen dorp zou gaan. Dit dorp was lange tijd een zeer bezig plaatsje geweest, omdat zij veel geld konden verdienen aan het omhakken van het nabijgelegen bos. Na verloop van tijd moesten ze echter steeds meer geld inleveren aan de gemeente en dat ging ten koste van hun eigen winst. Uiteindelijk verviel dit dorpje dus tot een armzalig zooitje. Nu proberen ze door middel van toerisme het dorpje weer tot leven te wekken. Het is een lang verhaal, maar ik werd er echt door gegrepen. Deze mevrouw vertelde het erg geëmotioneerd en met veel passie. Haar familie en hun land was de enige reden waarom er vreemdelingen werden uitgenodigd in het dorp en dat zette ook mij aan het denken over wat er nou eigenlijk belangrijk is in het leven. Zeer aangrijpend dus!

De volgende dag was echter weer een dag als alle anderen. We vertrokken naar Whakahoro en daar wil ik eigenlijk niet te veel woorden aan vuil maken, omdat ik vond dat het niet veel voorstelde. Het beste wat ik daar heb gedaan was het pakken van mijn tas voor de volgende dag, want toen stond er dus wel iets heel moois op het programma: De Tongariro Alpine Crossing. Deze wandeling van 19,4 kilometer door het vulkanische gebied van het Tongariro National Park wordt beschouwd als de beste en mooiste wandeling in Nieuw-Zeeland die in één dag te voltooien is. Hij voert langs de Soda Springs, Mt. Ngaurohoe (onder sommigen misschien beter bekend als Mt. Doom uit The Lord of the Rings), Mt. Tongariro, Red Crater, Emerald Lakes, Blue Lake, Sulphur Lagoon en de Ketetahi Lodge. Je zou denken dat elke Lord of the Rings fan wel langs Mt. Doom wil lopen, maar ik niet hoor. Ik wilde er bovenop staan! Om 9:20 waren we dan ook klaar voor vertrek, maar eerst kregen we nog een korte briefing. De aardige mevrouw vertelde dat het busje ons om 17:00 uur weer zou komen ophalen, wat ons 7 uur en 40 minuten gaf voor deze wandeling, waar eigenlijk 7 uur voor staat. Het beklimmen van Mt. Doom was zeker een optie volgens haar, maar dat kostte wel ruim 2 uur en die moesten we dan maar zien in te halen op de rest van de wandeling. Als we ons transport van 17:00 uur zouden missen was ze echter wel zo netjes om gewoon een tweede busje te sturen als dat nodig was... voor de kleine prijs van 200 dollar (zo'n 140 euro). Dat wilden we niet, dus begonnen we in een beestachtig tempo aan de wandeling en na 50 minuten stonden we op het eerste checkpoint. Voor ons was dit een bevestiging dat onze quest mogelijk was, want het eerste checpoint stond pas gepland na 1 uur en 10 minuten. Ik wist echter dat ik dit tempo nooit 7 uur lang ging kunnen volhouden. Toen we echter na anderhalf uur (ipv 2 uur en 10 minuten) bij de afslag Mt. Doom (jaja, er staat gewoon een bordje) begonnen we vol goede moet aan de beklimming.

De eerste 100 meter bestond uit een prachtig pad, maar daarna mochten we het lekker zelf uitzoeken. En dat betekent zwoegen, bikkelen en buffelen door het gravel en de losse rotsblokken tot een hoogte van iets meer dan 2200 meter. Het was een verschrikkelijke opgave, maar toen we uiteindelijk bovenaan de top stonden was het uitzicht het meer dan waard. Aan de ene kant torende Mt. Ruapehu boven ons uit, terwijl wij aan de andere kant een blik (of een ring) in de krater konden werpen. We zaten boven de weinige wolken die er waren en was daarmee een perfecte dag voor deze beklimming. We konden echter maar even van dit uitzicht genieten, want we moesten door. De afdaling ging echter een stuk makkelijker dan de klim, omdat we op een soort surfende manier naar beneden konden glijden en zo in 20 minuten beneden stonden zonder een aardverschuiving te veroorzaken op de berg.

We waren op ongeveer een kwart van de wandeling, terwijl we nog maar 4 uur de tijd hadden om aan de eindstreep te komen. Tempo maken dus! De omgevingen waren echter zo prachtig dat we zo nu en dan toch bleven hangen voor een fotootje of gewoon om te genieten. Uiteindelijk kwamen we om 16:45 uur aan bij het eindpunt, op tijd dus! Het was de mooiste en zwaarste wandeling die ik ooit heb gemaakt waar dan ook en waarschijnlijk ook de mooiste die ik ooit zal gaan maken. Ik kwam uitgeput maar zeer voldaan aan bij het hostel, wat een superdag. Hoewel ik twee weken geleden nog zei dat mijn ervaringen in Hobbiton nooit geëvenaard zouden kunnen worden, twijfel ik nu heel erg wat ik toffer vond. Mt. Doom was in ieder geval veel meer een persoonlijke achievement.

Ik had voor de zekerheid nog twee dagen ingepland in het National Park, omdat de wandeling soms afgezegd kan worden vanwege het weer. Omdat ik de eerste dag al geluk had gehad, heb ik in de resterende dagen nog de mooiste waterval tot nu toe (geen toerist te bekennen en dat maakte hem misschien wel zo vredig en mooi) en Meads Wall (een enorme muur van stenen die aan beide kanten steil afloopt) bezocht. Ook heb ik nog eventjes Mt. Ruapehu beklommen, met bijna 2800 meter de hoogste berg op het noordereiland. Er was weer geen pad te bekennen, maar wel iets minder zwaar dan Mt. Doom, omdat hij wat minder steil loopt. Desalniettemin was ik gebroken toen ik boven kwam, maar ook nu was het uitzicht op de krater en op Mt. Doom ongekend mooi. Ik heb rustig kunnen lunchen alvorens ik de afdaling inzette. Heerlijk!

Na het National Park ging ik een klein beetje verder zuidelijk naar Ohakune. Hier wilde ik graag een waterval bezoeken, maar het weer was verschrikkelijk. De Crossing was voor vandaag dan ook gecancelled, maar gelukkig had ik hem al gedaan. Mijn trip naar de waterval wilde ik echter niet in het water laten vallen, dus ging ik de 17 km gewoon te voet aan, meeting it head on! Gelukkig werd ik na 5 km opgepikt door een paar locals, die ook de berg opgingen, maar dan met de auto. Toen ze hoorden dat ik een fan van the Lord of the Rings was, wisten ze nog wel een paar plekken waar de films waren opgenomen en daar wilden ze mij wel even langs brengen. Zo kreeg ik een privé tour en ze wilden zelfs ook wel even wachten als ik foto's ging maken. "We've got all day" hebben ze me meerdere malen verzekerd. Zo werd het toch nog een geslaagde dag, zelfs in dit zeikweer!

Vandaag ben ik aangekomen in Paraparaumu, een klein plaatsje aan de westkust tussen Palmerston North en Wellington. Hier woont verre familie van me (de broer van de man van de zus van mijn oma om precies te zijn) en die wilde ik graag even opzoeken. Ik kreeg meteen een tour door het niet al te grote dorpje en ga vanavond eindelijk weer eens aardappelen eten. Ik denk dat het net zo lekker als de hangi wordt!

Het is wederom een veel te lang verhaal geworden dus als je niet tot aan hier bent gekomen dan kan ik het begrijpen. Ik hoop echter dat jullie begrijpen dat het puur enthousiasme is dat ik er zo'n enorm verhaal van maak.

Ik hoop snel weer van me te laten horen en laat voor nu de foto's voor me spreken.

Groeten,
Tom


PS: mochten jullie nog meer willen lezen over mijn East Bro trip, like dan even op facebook de pagina van Base Backpackers. Daar houdt een meisje genaamd Katie elke dag een blog bij en ik zat bij haar in de groep van Gisborne tot aan Lake Aniwhenua. Bij dag 2 siert mijn rug zelfs de frontpage van het verslag!