Right here, right now!

Hallo allemaal en welkom bij weer een nieuwe blog en net als de vorige blog is hij geschreven in Queenstown. Nu betekent dat niet dat ik de afgelopen dagen stil heb gezeten, maar Queenstown is nu eenmaal een nogal centraal gelegen stad, waardoor ik er weer terug ben gekomen na een rondje naar het westen en zuiden van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland.

In mijn laatste blog eindigde ik erg enthousiast met mijn bungy jump die ik kort daarvoor had uitgevoerd. Ik ben daarna nog twee dagen in Queenstown gebleven. Op de eerste van die twee dagen heb ik het oude mijnstadje Arrowtown bezocht. Het is niet groot, maar gonst van de cultuur en historie. Ik ben de hoofdstraat doorgelopen, waar alles doet denken aan het Wilde Westen en je niet zou opkijken als Lucky Luke de hoek om zou komen draven. Niet veel verderop is het oude mijnstadje met de originele gebouwen nog te bewonderen. Voor de verandering dus eens een cultureel dagje op het Zuidereiland.

Ook in de tweede dag had ik veel zin, want er stond weer eens een Lord of the Rings tour gepland. Voor het eerst viel de tour echter tegen, waarbij het meer een soort scenic tour van de omgeving van Queenstown was, dan daadwerkelijk een tour gericht op mijn favoriete films. Tja, dat kan ook gebeuren. We hebben er nog wel een gezellige dag van kunnen maken, dus niet getreurd.

Na Queenstown vertrok ik naar Te Anau. Dit is een dorpje in het Fiordland en staat vooral bekend om zijn prachtige ligging ten opzichte van de wereldberoemde Kepler Track, een wandeltocht van 3 tot 4 dagen. Om verschillende redenen heb ik de Kepler Track echter niet gedaan. Ik zat ten eerste erg krap in de tijd hiervoor, daarnaast vond ik de hutjes waar je in slaapt wel erg prijzig, ik was ook nog eens te laat met boeken en last but not least wilde ik eigenlijk ook nog andere plekken bezoeken nabij Te Anau. De belangrijkste van die plekken waren de Mavora Lakes, die Wilmar me had aangeraden en waar ook nog eens scènes van The Lord of the Rings waren opgenomen. Voor mij dus een plek waar ik gewoon naartoe moest. En dus stond ik de volgende dag vroeg in de ochtend met mijn duim omhoog weer eens in het zonnetje langs de weg. Nu bleek echter dat de Mavora Lakes nogal uit de richting liggen en er dus geen hond die kant op gaat. Het liften bleek na een paar uur dus ook geen succes en dus bedacht ik een andere manier om er te komen. Ik had namelijk op mijn eerste dag in het hostel een Israëlische jongen leren kennen en die jongen had een auto: bingo! Ik had het er even met hem over, maar mijn geluk liet me nogmaals in de steek die dag, want hij had geen zin in de meren en dus stond ik weer met lege handen. Yonathan (zo heet hij) had echter wel een vriend in het hostel die ook een fan van The Lord of the Rings was en dus deed zich weer een nieuwe optie voor: Yotom (ik verzin de namen ook niet) en zijn auto. Yotom reisde echter samen met zijn vriend Ariel (…) en hoewel hij wel oren had naar de Mavora Lakes, moest hij het er nog wel even met deze vriend over hebben. Ariel was echter snel overtuigd en zo zat ik de volgende dag alsnog in de auto richting de Mavora Lakes. De 80 kilometer die deze jongens extra moesten rijden deerde ze blijkbaar niet en ook het feit dat ze met hun rental car over een grindpad moesten vonden ze geen probleem.

Het kostte me al met al wat moeite om bij de meren te komen, maar ze waren het dubbel en dwars waard. Lake Matheson (het spiegelmeer) waar ik het eerder over heb gehad deed naar mijn mening nog onder voor de pracht en praal van deze meren. Het zuiderlijke meer is wat kleiner dan het noordelijke meer, maar er is een prachtige swingbridge gespannen waar hij over gaat in een rivier en vanaf die brug was het meer ontzagwekkend groot en mooi. Ik heb me hier zo’n 2,5 uur vermaakt met de jongens voordat we weer terug gingen richting de snelweg. Uiteindelijk bedankte ik niet alleen mijn Israëlische vrienden, maar bedankten ze mij ook voor het feit dat ik ze mee had genomen naar deze wonderlijke plek. Iedereen blij dus!

En toen had ik nog twee dagen over in Te Anau en dus moest het er toch van komen: de Kepler Track! De oplettende lezer zal opmerken dat ik het er net nog over had dat die tocht 3 tot 4 dagen duurt en ik bovendien te laat was met boeken en daarom zat er niks anders op dan er twee ééndagswandelingen van te maken. De eerste dag liep ik de route tegen de klok in en ben ik tot op de top van Mt. Luxmore gekomen. Een aardige prestatie, aangezien hier normaal gesproken meer dan een dag wandelen voor staat. Het leuke is alleen dat ik ook nog terug moest. Uiteindelijk ben ik daardoor zo’n 10 uur onderweg geweest (zo’n 40 kilometer), wat me uiteindelijk iets teveel van het goede was. Ik wist na die dag in ieder geval dat mijn maximum zo rond de 8 tot 9 uur lopen is, daarna komen er iets teveel pijntjes om ze te blijven negeren. De uitzichten vanaf Mt. Luxmore waren het achteraf echter helemaal waard. Er stond superveel wind op de top van de berg zelf, waardoor ik er niet te lang kon blijven, maar ook de hele route was prachtig en erg veelzijdig. Het was dus gewoon een mooie wandeling die uiteindelijk ietsjes te lang werd.

De volgende dag ben ik dezelfde wandeling met de klok mee gaan lopen. Deze wandeling was wat minder spektakel, hoewel het moeraslandschap en de wilde Waiau River die ik passeerde alsnog zeer indrukwekkend waren! Na een mooie 7 uur was ik weer terug bij het hostel en dat voelde toch een stuk beter dan de vorige dag! Toen ik even languit op het grasveld lag uit te rusten kwamen wonder boven wonder mijn Duitse vrienden Holger en Caro weer aanlopen en net als ik zouden zij de volgende dag de bus naar Milford Sound pakken. Erg leuk dus om weer wat bekende gezichten te zien.

De volgende dag dus Milford Sound. Na vier dagen van alleen maar zon en weinig tot geen wolken begon deze dag met nogal extreme regen. Nu is dat ook niet gek, omdat het in de Milford Sound regio 320 dagen per jaar regent. Niet getreurd echter, want er werd ons beloofd dat de Milford Sound alleen nog maar mooier is met regen, omdat er dan overal watervallen ontstaan. Als het dan toch een dag moest regenen, dan was vandaag wel de beste dag ervoor dus. We vertrokken met nog wat miezer en tijdens de rit naar Milford Sound was het weer erg wisselvallig, waarbij soms de zon zich zelfs liet zien. Zelfs met dit weer was deze rit echter prachtig en staat hij zeker in de top drie van de mooiste ritten die ik tot nu toe in Nieuw-Zeeland heb gemaakt. Er is één weg en die ene weg voert tussen beboste heuvels en besneeuwde bergtoppen. Soms volg je een klein stroompje, terwijl je een paar minuten later door een slecht verlichte tunnel de fjorden tegemoet rijdt. Ik had een plekje naast de chauffeur geregeld en had dus het mooiste uitzicht van iedereen uit de bus. Het gevolg was dat ik met een droge mond aankwam bij de Milford Sound, omdat mijn mond elke paar seconden weer openklapte van ontzetting. En toen moest de cruise door de fjord zelf nog beginnen! Toen we aankwamen hadden we wederom al het geluk van de wereld, want wij hadden één van de 45 dagen per jaar getroffen dat de zon ons vol tegemoet scheen en we dus de hele cruise geen spetter regen hebben gehad, waardoor we de volle twee uur bovendeks konden doorbrengen. Het is ongelooflijk hoe een gletsjer zich jaren en jaren geleden een weg heeft gebaand door het landschap en deze fjord heeft achtergelaten. Door de regenval van de ochtend hadden we veel watervallen om ons over te verbazen en ook hebben we nog zeehonden gezien. Weer een flink hoogtepuntje te pakken dus.

Na de Sound zouden we overnachten in Gunn’s Camp, wat uit niet meer bestaat dan een paar kleine hutjes langs een rivier. Ooit zijn deze hutjes neergezet voor de arbeiders die de Hollyford Road aanlegden richting de Milford Sound en sinds de jaren ’30 is hier niks veranderd. Dat betekent geen stroom, geen geïsoleerde wanden en een douche die wordt verhit door middel van een houtkachel. Het was weer een ervaring zoals ik hem waarschijnlijk nooit ga meemaken, verder in de middle of nowhere dan ik ooit ben geweest, want er gaat slechts één weg naar het kamp waar ook nog eens een groot lawinegevaar is. Het was genieten om hier te zijn en ons eigen houtkacheltje aan te houden terwijl we een gezellig kaartspelletje Mao Mao (pesten voor Duitsers) speelden. Voor de nacht hadden we het hutje flink opgewarmd, maar de volgende ochtend stonden we alsnog op in ijzige kou. Dat hoort er dan bij he!

Gelukkig scheen de zon buiten en we vertrokken naar de Routeburn Track (weer een wandeling van 3 tot 4 dagen) om de Key Summit te beklimmen. Door het prachtige weer waren de uitzichten weer om van te smullen. Vanaf een klein poeltje keken we uit over prachtige bergtoppen en daaronder een klein gletsjermeer. Zelfs de buschauffeur zei dat ze het nog nooit zo mooi had meegemaakt (meestal slaat ze deze wandeling over door het slechte weer) en we hebben dus echt heel erg veel geluk met het weer.

De rest van de dag was een lange rit naar het zuidelijkste plaatsje van Nieuw-Zeeland: Invercargill. Het was daar echter koud, het regende en er was geen moer te doen, dus ik zal daar niet teveel woorden aan vuil maken. Ook de volgende dag was het erg koud en waaide er een harde wind, waardoor ons tripje naar de Catlins niet erg interessant was. Erg tof was dat ik nog wel een paar meter van een zeeleeuw heb gestaan (die beesten zijn echt enorm), maar verder waren de beloofde pinguïns en dolfijnen niet aanwezig. De wind was daarentegen erg koud en dit was dan ook een dag om niet te lang bij stil staan.

En nu ben ik dus terug in Queenstown. Het is hier gelukkig een stuk warmer dan in het koude zuiden en ook heb ik geen last van de zandvlooien hier. Sinds lang geleden heb ik hier ook helemaal geen plan voor de twee dagen die ik hier ben. Er is nu één dag voorbij en ik heb uiteindelijk toch nog best veel gedaan. Na uitgebreid te hebben ontbeten ben ik samen met mijn Duitse vrienden gaan frisbee golfen. Hoewel ik er nog nooit eerder van had gehoord, is dit in Queenstown een grote sport en zijn er dan ook veel toeristen en lokale kiwi’s te vinden in het lokale frisbee golfpark. De sport is niet moeilijk uit te leggen. Denk aan gewoon golf, maar dan met een frisbee et voilà, je weet hoe frisbee golf werkt. Het zonnetje scheen ons tegemoet en we hebben rustig de tijd genomen om het parcours van 18 holes te doorlopen. Holger won helaas net aan met twee worpen verschil, maar het was hoe dan ook een erg leuke en vooral chille activiteit. Na aan het meer te hebben geluncht ben ik zelf nog een wandeling gaan maken op de heuvel achter Queenstown. Ook tijdens deze wandeling deed ik het lekker rustig aan en had ik mijn boek meegenomen, waardoor ik met een super uitzicht over Queenstown in een luie strandstoel een uurtje ben weggedroomd in mijn boek. Al met al een lekker rustige dag, waarop ik eigenlijk nog best actief ben geweest.

En dan zijn we alweer bij het heden. Het is een extreem lang verslag geworden, maar ik hoop dat jullie er nog van genieten. Verder wil ik als sidenote ook nog even toevoegen dat liften echt een perfecte manier van reizen is en dat iedereen die nog eens zonder eigen vervoer naar Nieuw-Zeeland komt dit een kans moet geven. Vaak sta je niet meer dan 10 minuten te wachten en je komt allemaal verschillende mensen tegen met allemaal hun eigen verhaal. Zo heb ik tot nu toe al in een cabrio, truck, schoolbus en een hippiekar gezeten. De bestuurders zijn soms toeristen, soms locals, soms toeristen van het andere eiland en in sommige gevallen mensen die vroeger zelf veel gelift hebben en daarom alles er aan doen om mij op mijn bestemming te krijgen (één gezin verzette zelfs de kinderzitjes, zodat er ruimte voor mij ontstond. De rit die mij echter het meest in het geheugen gegrift zal blijven staan was in het Tongariro National Park. Een koppel pikte mij op en al pratend kwamen zij erachter dat ik een fan was van The Lord of the Rings en als gevolg lieten ze mij alle plekken in de regio zien waar de films waren opgenomen. Ik mocht alle tijd van de wereld nemen om foto’s te maken en toen het begon te regenen mocht ik zelfs hun regenjas lenen. Dat is toch de beste reclame die Nieuw-Zeeland kan krijgen en de mensen doen het helemaal zelf. Ik heb mijn waardering dan ook al vaak uitgesproken, maar daar willen de mensen niks van horen. Ze zijn gewoon blij dat anderen zo enorm van hun land genieten en helpen daarbij graag een handje.

Nou dat was hem weer voor nu. Geniet van de foto’s en tot de volgende blog!