Hopeless Wanderer

Beste mensen,

Het moment is nu toch echt daar: ik schrijf mijn laatste blog waarin ik jullie van mijn avonturen aan de andere kant van de wereld op de hoogte hou (als de laptop het tenminste toestaat, want ik schrijf deze zin nu al voor de derde keer…). Ik heb vier maanden lang een toptijd gehad, maar voordat ik te ver terug ga in de geschiedenis, wil ik jullie eerst nog even meenemen naar Bali! Bali is voor mij een land met twee gezichten gebleken en voor het gemak ga ik daarom ook proberen niet dag voor dag mijn avonturen beschrijven, maar probeer ik vooral de twee tegenstrijdige kanten van Bali uit te leggen.

De eerste week in Bali stond in het kader van het bijkomen van alles dat ik tot zover heb meegemaakt. Ik heb jullie in Sanur achtergelaten, waar ik graag naar een specifieke duikspot wilde gaan op een nog kleiner eiland. Ik kreeg echter de avond van tevoren te horen dat de duik niet door zou gaan en hoewel dat een kleine teleurstelling was legde ik me graag bij het alternatief neer: een wrakduik in het noorden van Bali. Na een rit van zo’n twee uur kwamen we aan in Tulamben en blijkbaar zijn de Balinese verkopers van troep ook op de hoogte van het wrak. Het stond er vol met Indo’s die mij maar wat graag een shirt, zonnebril, fruitschaal of wat dan ook aansmeerden. Mijn focus was echter gericht op het schip en het was voor mij een grote verrassing dat we al aan land in onze duikuitrusting werden gehesen. Het schip blijkt nog geen vijftig meter uit de kust te liggen en dus waadden we simpelweg het water in en doken naar beneden!

De duik was voor mij weer een totaal nieuwe ervaring! Ik heb om en in het wrak gezwommen en mij verbaasd over de immense grootte. Overal op het wrak was het meest variabele koraal begonnen te groeien, maar zelfs onder deze dekmantel waren trappen, ladders en zelfs stoomuitlaten nog goed te herkennen! Het meest indrukwekkende voor mij was toen we een meter of tien boven het dek zwommen, wat nog helemaal intact was. Het voelde eventjes alsof ik boven het schip vloog als een vogel. Heel erg tof dus!

Omdat ik verder helemaal niks heb uitgevoerd in Sanur zal ik snel doorgaan naar de rest van die eerste week: de Gili-eilanden! De Gili-eilanden bestaan uit drie eilanden net buiten de kust van Lombok en ik heb mijn tijd ingevuld op het meest westelijke eiland Gili Trawangan, ook wel liefkozend Gili “T” genoemd. Wat er te doen is op Gili “T”? Feesten, snorkelen, feesten, duiken en je kunt er ook nog feesten! Laat het dus duidelijk zijn dat de avonden op Gili “T” nooit rustig waren, maar altijd het meest actieve deel van de dag. Het vaste ritueel was om eerst de sunset te bekijken met een koude Bintang (het lokale bier) in de hand, waarna iedereen zich naar dezelfde bar spoedde, omdat de Bintang dreigde op te raken en er behoefte was aan muziek. Dit was een andere manier van reizen, maar zeker eentje die ik wel kon waarderen.

Tussendoor heb ik overdag nog een paar keer met schildpadden gesnorkeld (alsof het niks is..) en er zelfs nog eentje aan kunnen raken! Het snorkelen op Gili “T” is eigenlijk van zo’n goede kwaliteit, dat het niet nodig bleek om aan het duurdere duiken te beginnen hier.

De rest van mijn dagen op Gili “T” heb ik besteed in een zitzak of aan een tafeltje op de night market, waar werkelijk het beste eten ooit wordt geserveerd. Ik heb de Red Snapper echt geprobeerd broer, maar ik heb wederom ervaren dat vis niet mijn ding is en dus heb ik het voor de rest gehouden bij nasi goreng, mie goreng, satay ayam (kipsaté), satay babi (varkenssaté), gado gado (veel groenten met satésaus, rijst en kroepoek) en nasi campur (rijst met groenten en veel verschillende soorten vlees). Het valt de meesten waarschijnlijk wel op dat rijst net zo populair is hier, als ons vooroordeel toelaat! Het wordt eigenlijk bijna standaard bij een gerecht geserveerd, maar toch kan ik er geen genoeg van krijgen.

Dat was mijn eerste week in Bali; zoals ik had gehoopt niet al te actief en vooral achterover hangend heel veel eten. Mijn tweede week begon na de Gili Eilanden in Ubud en liet een totaal ander Bali zien. Ik was wel benieuwd wat er ten noorden van feeststad Kuta en duikstad Sanur te beleven was en dus leek Ubud een verstandige keuze. Het ligt erg centraal op de kaart van Bali, wat alles goed bereikbaar maakt. In de bus ontmoette ik Nick, een Brit die net als ik geen accommodatie geboekt had van tevoren. Gedurfd, want in de Lonely Planet stond dat Ubud één van die plekken is waar je heen moet gaan als je wat rust wilt. Ik wist dus niet of er veel accommodatie zou zijn hier. De Lonely Planet heeft er echter nog nooit zo ver naast gezeten… wat een drukte en toerisme hier zeg. Voor rust hoef je toch echt niet naar Ubud te komen, maar voor cultuur zeker wel. Elke avond is er wel weer een optocht ter ere of ter nagedachtenis van het een of het ander. Erg leuk om te zien, elke keer weer.

En dat is meteen een mooie inleiding van mijn tweede week in Bali. Die zat namelijk propvol met cultuur, natuur en uiteindelijk toch ook met het ontsnappen aan de grote toeristentrekkers. Ik heb tempels gezien die zo mooi waren dat ik het idee heb dat al het geld van de toeristen alleen maar naar de tempels gaat. Ik heb vulkanen gezien die boven de wolken uit torenen en nooit hun top laten zien. De rijstvelden die ik heb mogen aanschouwen waren buitengewoon indrukwekkend en vooral als ze nog vol stonden met de rijstplanten en de Balinezen hard aan het werk waren was dit precies het Indonesië zoals ik het me had voorgesteld.

Ook de lokale bevolking is hier anders. De kinderen spelen in het water, kijken verrast bij het zien van een toerist en steken dan toch vertwijfeld hun hand op ter begroeting. De volwassenen hoeven niks te verkopen aan toeristen, wat ze meer oprecht en geloofwaardiger maakt in hun uitbundige vriendelijkheid.

Hoe ik deze plekken heb bezocht? Geen tourtje dit keer, ook geen geleende fiets of met behulp van liften. Nee mensen, ik heb mij voor het eerst in mijn leven gewaagd op een scooter! En de chaos van het Balinese verkeer is dan een aardige vuurdoop moet ik zeggen. Toch voelde het al snel als een tweede natuur en scheurde ik met Nick achterop door de rijstvelden, steile heuvels op en af, van tempel naar tempel. Het is een gewaagde uitspraak, maar ik denk dat ik me op mijn hele reis niet zo vrij in mijn rondreizen heb gevoeld.

Het hoogtepunt van dit alles bereikte ik toen ik, na het verlaten van Nick, in mijn eentje op pad ging in het noord-oosten van Bali. Mijn bestemming was Tirta Gangga, een plek waar iedere toerist met een rotgang doorheen scheurt, als ze er al in de buurt komen. Dat hele Tirta Gangga is namelijk niet zo makkelijk te bereiken en ook heb ik wel geleerd dat ik de tijds- en afstandsindicatie van de gemiddelde Balinees met een flinke korrel zout moet nemen. Hoewel ze de hele dag te lui lijken te zijn om zichzelf uit hun stoel te hijsen, heb ik het idee dat zij in woord heel Bali kunnen rondrijden in een uurtje. Elke keer kreeg ik te horen dat Tirta Gangga nog maar vijftien kilometer verder was, of slechts nog vijf minuutjes rijden. Na vijftien minuten was het dan toch wel hoog tijd om wederom te vragen of ik wel de goede kant op ging, maar gek genoeg was dat altijd weer het geval en was het alweer nog maar vijftien kilometer. Hoe dan ook kwam ik na tweeëneenhalf uur aan in het bergdorpje dat naast één supermarkt, het waterpaleis, zo’n vijf warungs (food shops) en een verbazingwekkende grote hoeveelheid accommodaties eigenlijk niks te bieden heeft voor toeristen. Precies waar ik moest zijn dus!

Ik verbleef bij een familie thuis en had uitzicht over hun eigen rijstvelden vanaf mijn privéterras. Wat een beleving zeg! De mensen praten graag over hun manier van leven en laten ook graag zien hoe ze daarbij te werk gaan. Ik hoefde het huis dus eigenlijk helemaal niet uit! Maar natuurlijk wilde ik meer zien dan alleen de aardige mensen uit het dorpje ben ik er toch op uitgetrokken. Ik heb een heuvel beklommen (in de zinderende, vochtige hitte van Bali!) en had daar een superuitzicht over de rijstvelden. Het indrukwekkendste wat ik nabij Tirta Gangga heb gedaan was echter het bezoeken van de Pura Lempunyan, een tempel op een berg die alleen te bereiken is door de trap met 1700 treden te trotseren. Ik had geen zin om vroeg op te staan en het gevolg was dat ik wederom in de drukkende hitte mijn beklimming begon. Het uitzicht onderweg was niet echt om over naar huis te schrijven (maar ik doe het toch maar even), want de berg was omgeven door mist en rook. Dat gaf het geheel echter wel een mysterieus en Aziatisch sfeertje, waardoor ik alsnog heel erg heb genoten van de beklimming. De tempel zelf viel mij eigenlijk wat tegen en onderweg was ik al een mooiere tegengekomen.

Het belang van deze tempel voor de gehele bevolking van Bali bleek echter wel uit het feit dat het hier vol stond met Balinezen, terwijl er geen toerist te bekennen was. Dit is namelijk de plek waar de mensen hun lichaam en geest laten verbinden in een religieus ritueel… en ik werd uitgenodigd om hun hierin te vergezellen! Natuurlijk deed ik dat en het ging als volgt: iedereen zat in kleermakerszit richting een (niet al te indrukwekkend) beeld en wachtte op de priester(?) om hun te zegenen door water over hun hoofd te gooien. Daarna hield men de handen op om drie scheutjes water te krijgen en op te drinken. Het vierde scheutje gooiden we over ons eigen hoofd. Vervolgens kregen we een handje ongekookte rijst die we op ons hoofd en op onze borst moesten drukken, zodat het bleef plakken. Dat was dus het daadwerkelijke verbinden van lichaam (borst) en geest (hoofd). Als afsluiting werd er fluitmuziek gespeeld en voegde iedereen zich in een gebed. Ik kende de woorden niet, dus bewoog mijn lippen maar een beetje mee. Het geheel was hoe dan ook een onvergetelijke ervaring, waarbij ik mij echt verbonden voelde met de bevolking hier. Dat was waar ik voor naar Tirta Gangga was gekomen! Tijdens de gehele wandeling heb ik ook veel van de Balinezen gesproken en die komen echt vanaf alle kanten van Bali naar deze plek voor dit ritueel. Het voelde daarom extra speciaal dat ik hier deel van uit mocht maken.

Het einde van mijn reis naderde echter en ik wilde niet een dag van tevoren nog in the middle of nowhere zitten. Ik vertrok daarom op een lange, mooie tocht door rijstvelden en langs kleine, pittoreske dorpjes richting het veel minder culturele Kuta. Kuta staat bekend om haar strand en de Sky Garden, een discotheek waar gratis drank wordt uitgedeeld als je op het goede moment aanwezig bent. Ik heb van zowel het strand als de Sky Garden kunnen genieten, maar de enorme drom toeristen en verkopers maakten dat ik al snel terug verlangde naar Tirta Gangga. Het bezoek in Kuta stond dan ook voor een groot deel in het teken van de voorbereiding op de reis huiswaarts, niet heel interessant dus.

Wel hield ik aan Kuta nog één heel mooi verhaal over en dat zal ik dus nog even met jullie delen. Ik zat rustig bij het hostel in mijn dagboek te schrijven (waarin ik nog steeds hopeloos achter loop), toen er een kleine, oude Balinees aan kwam lopen. Hij was heel vriendelijk en geïnteresseerd in mijn reis, maar in Kuta is dat nooit zonder reden. Hij legde namelijk uit dat hij een schilder was en vroeg mij of ik wat van zijn schilderijen wilde zien. Ik wist natuurlijk dat het allemaal ging om het schaamteloos aanbieden van zijn kunstwerken, maar desalniettemin speelde ik het spelletje graag mee. In alle eerlijkheid waren het prachtige schilderijen, maar toen hij voorstelde of ik iets wilde kopen (ik wist het wel!) liet ik direct blijken dat ik geen geld bij me had. Ik had geen zin meer in afdingen en stortte mij weer op mijn eigen kunstwerk, mijn dagboek. Toen maakte deze vriendelijke oude man echter een ‘offer I couldn’t refuse’. Hij vroeg namelijk of ik misschien een schilderij wilde ruilen voor iets van mijn eigen spullen. Ik had nog nooit aan ruilhandel gedaan en was direct benieuwd. Ik vroeg hem wat hij wilde en een lange broek leek hem wel wat (of all things…). En dus zocht ik een trainingsbroek op (er zat al een gat in), maar dat was hem niet genoeg. Uiteindelijk ben ik drie keer heen en weer gelopen naar mijn kamer en uiteindelijk heb ik het grootste schilderij geruild voor de trainingsbroek, 10 batterijen, een oude pet en nog 45.000 rupia (zo’n 3 euro) in cash. We waren allebei gelukkig en naast een supermooi schilderij hield ik er ook een heel tof verhaal aan over. Dit was weer een stukje Bali dat ik wilde zien en dat in partyheaven Kuta!

En dat was Bali. Het land met twee gezichten. Enerzijds het toeristische feestparadijs in Sanur, Kuta en Gili Trawangan. Anderzijds de cultuur, oprechte vriendelijkheid, rijstvelden en tempels in Ubud en Tirta Gangga. Wat deze twee werelden echter samenbrengt is het verrukkelijke eten. Want waar je ook komt in Bali, het eten is altijd om je vingers bij af te likken en omdat het gebruikelijk is om met de handen te eten heb ik dit ook vaak gedaan. Bali is een sprookjesachtige plek in verschillende opzichten en voor mij waren twee weken precies genoeg om hier het maximale uit te halen.

Nu zit ik alweer op Hong Kong Airport te wachten op mijn 12,5 uur durende vlucht richting Amsterdam. Mijn avonturen zijn voorbij en het ‘gewone’ leven maakt zijn opwachting. Ik wil iedereen die mijn blog heeft gelezen bedanken voor het geduld (veel te lange verhalen en foto’s die pas een week later worden bijgevoegd) en de prachtige reacties die ik heb mogen ontvangen. Jullie hebben mij echt een hart onder de riem gestoken en mij altijd weer gemotiveerd om nieuwe avonturen op te zoeken. Mijn hartelijke dank daarvoor!

Voor de laatste keer (al zal ik misschien nog een evaluatieblog schrijven) de hartelijke groeten vanaf de andere kant van de wereld. Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien en te spreken!

Tom