Happy family

Hallo allemaal en welkom bij mijn laatste blog vanuit het hemelse Nieuw-Zeeland. Het is jammer dat ik dit land moet verlaten, maar ik heb ook wel zin in wat nieuws. Laat ik jullie eerst maar even updaten met wat ik in mijn laatste dagen heb gedaan! Ik heb jullie in mijn vorige blog achtergelaten in het zonnige Queenstown en neem jullie graag weer mee nadat ik mijn laatste dag in deze stad heb beschreven.

Queenstown dus, een stad die je bij de keel grijpt, maar mij gek genoeg ook snel weer losliet en zelfs een beetje ging vervelen op den duur. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen, want ik heb er toch zes nachten doorgebracht. De allerlaatste dag in Queenstown had ik weinig plannen, maar de bergen op de achtergrond van bijna al mijn foto’s in Queenstown spraken mij wel aan en dus leek het mij wel leuk om ze met een bezoekje te vereren. Met de tot de verbeelding sprekende naam The Remarkables konden ze toch ook bijna niet tegenvallen. Het liften ging wat moeizaam (lees: het duurde 45 minuten in plaats van 10 minuten), maar toen stond ik toch echt onderaan de majestueuze Remarkables. Ik had nog geen 3 kilometer gelopen toen de tweede auto me zelfs oppikte en regelrecht naar de top bracht. Het uitzicht viel hier echter wat tegen, maar mij kon wel worden verteld dat slechts een uurtje verderop Lake Alta lag, een meer dat dus hoog in de bergen ligt en slechts gevoed wordt door regenwater. Nu zullen sommigen denken “Heb je nog niet genoeg meren gezien Tom?”, maar laat het duidelijk zijn dat de meren hier wel even wat anders zijn dan de Zegerplas. Ook Lake Alta was namelijk de nogal saaie wandeling volledig waard. Het water had weer zo’n prachtige blauwe gloed over zich hangen en dat is wel even wat anders dan het grauwe water van Nederland. Het meer onderscheidde zich van alle meren die ik tot nu toe had gezien, doordat het helemaal was omgeven door de bergen. Op de terugweg werd ik weer na een paar minuten wandelen opgepikt en deze toeristen waren ook op zoek naar een mooi uitzichtspunt vanuit de bergen. Uiteindelijk vonden we die ongeveer halverwege en heb ik dus ook nog mooie plaatjes van Queenstown kunnen schieten. Toch weer een goed gevulde en geslaagde dag dus.

De volgende dag was mijn bestemming Mt. Cook, met zo’n 3500 meter de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. In de laatste dagen in Queenstown waren mijn verwachtingen van deze plek flink verhoogd door iedereen die ik erover sprak. De verwachtingen werden echter weer volledig ingelost, aangezien alleen de rit naar de berg toe al in mijn top 5 mooiste ritten in Nieuw-Zeeland terecht komt. De eerste helft van de rit voert namelijk door de uitgestrekte plains rondom Twizel, welke ook zijn gebruikt voor het verfilmen van de Plains of Rohan uit The Lord of the Rings. Iedereen die deze plek kent uit de films, weet hoe overdonderend mooi hij is! In de tweede helft van de rit is het uitzicht als men langs Lake Pukaki rijdt richting dat massieve stuk ijs en gesteente dat Mt. Cook heet, adembenemend en ik heb dan ook weer veel te veel foto’s gemaakt. Als we aankomen in de vallei van Mt. Cook check ik als één van de eerste in bij het hostel, gooi ik mijn tassen op mijn bed en vertrek ik voor een wandeling van 6 tot 8 uur richting de Mueller Hut. Deze rit was me door zowel reisgenoten als mensen met wie ik had gelift aangeraden en dus kon ik het niet laten. Het was echter al 14:30 uur toen ik begon, dus ik had de hoop al laten varen dat ik het eindpunt zou bereiken. De wandeling begon rustig en langzaam stijgend, maar al snel kwam ik voor een aantal treden te staan. Nu kan een trap een mooie afleiding zijn, maar dit was een trap die uit meer dan 1500 treden bestond en dan is het niet zo leuk meer. Uiteindelijk ben ik tot ongeveer drie kwart van de wandeling gekomen toen ik omkeerde. Het uitzicht vanaf deze plek was echter alweer heel mooi. De gletsjers, de omringende bergen, de meren en de uitgestrekte vallei onder mij… overal waar ik keek viel mijn onderkaak weer naar beneden van puur geluk. De weg naar beneden was weer erg zwaar (loop maar eens 1500 treden van de trap), maar ik kon het rustig aan doen. Ik heb die nacht wel heerlijk geslapen moet ik zeggen!

De volgende dag stond Rangitata op het programma. Ik had me hier totaal niet voor ingelezen en kwam er pas onderweg achter dat dit niet een dorpje of stadje is, maar een rivier. Ik kon er voor kiezen om deze dag even niks te doen of de rivier af te raften. Omdat ik van iedereen uit Nederland te horen krijg dat ik mijn huidige opportunisme gewoon moet doorzetten, legde ik 185 dollar neer om de rivier te trotseren. In Nieuw-zeeland is het echter saai als een rivier gewoon een rivier is en dit was dan ook een gletsjerrivier. Het water uit de Southern Alps is nog geen 12 uur oud als het door de Rangitata stroomt en het was dan ook heel erg helder en zelfs drinkbaar. De raft bracht ons door het prachtige alpine landschap, maar de momenten om dat te bewonderen waren kort en schaars, want het is en blijft een raft. Hoewel we met een rustige niveau 2 versnelling begonnen, kwamen we al snel terecht bij twee niveau 5 versnellingen, de hoogste niveaus die worden bevaren in het toeristische raften. En dat heb ik geweten! Ik werd alle kanten op gesmeten, maar ben geen enkele keer uit de boot gevallen. Het water zag er echter zo aantrekkelijk (en koud) uit, dat ik de kans wel met beide handen aangreep om van een 10 meter hoge rots te springen. Mijn hoogtevrees werd weer even op de proef gesteld en ik ben er achter gekomen dat de bungy jump het nog niet helemaal heeft verdreven. Wat was dat hoog zeg! Ik heb echter gewoon doorgezet en ben in het zeer verkoelende water gesprongen. Al met al was dit de beste raft die ik ooit heb gedaan en het zal wel even duren voordat hij overtroffen wordt. Mijn rafting ervaringen uit Frankrijk waren echter een lachertje vergeleken met deze wildwaterbaan. Er zijn een aantal mooie actiefoto’s gemaakt die ik nog krijg opgestuurd, dus die houden jullie van me tegoed!

De volgende dag vertrok ik al vroeg naar Christchurch, alwaar ik weer zou worden opgehaald door familie. Dit keer ging het om de zoon van de broer van de man van de zus van mijn oma, dus erg dicht aan me verwant weer. Die dag ben ik meteen Christchurch gaan verkennen. Ik wist dat de stad nog steeds bezig was met het herstel van de aardbevingen, maar dat de stad nog zo’n puinhoop zou zijn had ik niet verwacht. Op de hoek van iedere straat staat een graafmachine en overal staan nog halve ruïnes. De mensen uit Christchurch gaan er echter zeer creatief mee om, wat blijkt uit het feit dat er bijvoorbeeld een speeltuin van de rommel is gemaakt of dat een aantal aangespoelde zeecontainers worden gebruikt als winkelcentrum en koffiehoek. De positiviteit straalt van deze mensen af, iets wat ik erg knap vind aangezien een groot aantal mensen al zijn bezittingen of zelfs geliefden is kwijtgeraakt na deze natuurramp.

De familie waar ik twee dagen verblijf is weer heel erg gastvrij. Het is een gezin met vier kinderen, maar ik ben van harte welkom, wat het totaal aantal mensen in het huis op zeven brengt. Het huis is dan ook erg groot en ik mag weer eens niet klagen. De volgende dag brengt ‘oom’ Tony me naar het oppikpunt voor mijn laatste Lord of the Rings tour. Het is een mooie afsluiter, aangezien ik vertrek naar Mt. Sunday. Deze berg is gebruikt voor het filmen van Edoras en deze stad is op ware grootte nagebouwd op deze berg. Hoewel de gebouwen er nu niet meer staan is de plek heel herkenbaar en sowieso een prachtige plek om te zijn, ook voor diegenen die niks met Lord of the Rings van doen hebben. Ik heb me hier de hele dag vermaakt en ben ’s avonds zelfs nog met Tony en de kinderen naar een orienteering evenement gegaan. Ik kende dit helemaal niet, maar het is erg leuk. Een soort spoorzoekertje voor volwassenen, waarbij iedereen op zoek gaat naar verschillende checkpoints die ver van het pad liggen. Het oriënteren moest dus op basis van kompas en common sense in plaats van gewoon een pad volgen. Soms moest ik de bosjes induiken of achter elke mogelijke rots kijken om het checkpoint te vinden, maar na 1,5 uur waren we dan toch bij de finish. Het was flink zweten en afzien, maar tegelijkertijd een leuke activiteit om met de familie te doen!

De volgende dag vertrok ik weer uit het altijd bewolkte Christchurch, richting Kaikoura. Kaikoura staat bekend om het rijke zeeleven en dus mocht ik weer eens kiezen uit meerdere activiteiten die ik wel zou willen doen: whale watching, zwemmen met dolfijnen of zeehonden etc. Gelukkig had ik het net voor mijn aankomst hier met mijn broer nog even gehad over Kaikoura en eigenlijk kon hij alleen het zwemmen met dolfijnen echt aanraden. Ook een eerdere reisgenoot met wie ik nog veel contact heb raadde mij het dolfijnenzwemmen aan en dus bleek de keuze niet zo heel moeilijk uiteindelijk. De volgende dag vertrok ik dan ook om 6 uur ’s ochtends (!) richting het open water.

Uiteindelijk is dit een ervaring gebleken die ik nooit zal vergeten (bedankt voor de tip Ruud en Julie!). We zijn twee keer het water in gegaan en om de dolfijnen te lokken moesten we duiken, cirkeltjes zwemmen en dolfijnengeluiden maken. Hoewel dat laatste me nou niet bepaald intelligent laat klinken, bleek het wel de beste manier om de interesse van de dolfijnen te wekken. Uiteindelijk was ik soms met drie dolfijnen tegelijk aan het rondcirkelen en een poging aan het wagen om ze bij te houden. Soms komen ze recht op je af en wijken ze pas op het laatste moment uit. Het was echt onvergetelijk en komt wel in mijn top 5 van de dingen die ik in Nieuw-Zeeland gedaan heb. Wat een briljante manier om dicht bij de natuur te komen!

De volgende twee dagen waren niet erg interessant, aangezien ik in die paar uur weer helemaal terug moest naar Auckland vanaf Kaikoura. Het meest interessante wat ik heb gedaan is in Wellington naar The Embassy te gaan. De bioscoop waar de première van The Lord of the Rings was. Ik heb daar in de stoelen van onder andere Frodo, Sam en Aragorn gezeten, wat ik best tof vond. Toen ik in Auckland aankwam werd ik opgehaald door de laatste familie waar ik zou verblijven in Nieuw-Zeeland: Andrew en Nicola. Ze boden me direct een douche aan en ik kon fris en fruitig aanschuiven aan een heerlijk diner.

Omdat mijn vlucht 5,5 uur vertraagd was, kon ik vandaag ook nog mee naar de TRYathlon. Één van de kinderen van Andrew en Nicola zou meedoen aan dit evenement, samen met 22.000 andere kinderen! Het was een prachtige dag en een fijne chille voorbereiding op mijn vlucht van vandaag. Nu zit ik klaar om te boarden richting het zonnige Fiji. De laatste weerupdate die ik heb gekregen liet alleen maar zon zien, dus dat zal wel goed komen!

Ik ga maar eens kijken of ik al kan boarden! Ik laat jullie snel weer meer weten. De foto’s zullen ook even moeten wachten!

Tot snel,
Tom