A Walk on the Wild Side

G’day allemaal,

Het voelt alsof ik jullie al veel te lang in het ongewisse heb gelaten over mijn reilen en zeilen in Australië en dus is het weer hoog tijd voor een blog mijnerzijds! Er is namelijk weer genoeg gebeurd (het zal eens niet).

Ik heb jullie achtergelaten na de Great Ocean Road, een superervaring die nu echter alweer lang geleden lijkt. De volgende dag stond er namelijk een andere spectaculaire dag op het programma. Ik had wederom een tourtje geboekt en dit keer bracht de buschauffeur me naar Phillip Island. Dit is een best bruisend eiland, waarop mooie natuur te aanschouwen is maar wat als toeristische trekpleister de Penguin Parade heeft. Elke avond als het donker wordt maken namelijk honderden pinguïns de gewaagde oversteek van de zee naar hun holen op het land. Na een lange vermakelijke dag in wildlife-parken en een conservatiepark vertrokken wij dan ook rond een uurtje of vijf in de middag naar de pinguïn parade. Dat het hier om een toeristische trekpleister ging werd wel duidelijk toen bleek dat alle 5,500 tickets waren verkocht! Het was er dan ook immens druk, maar ik zou geen asociale Hollander zijn als ik niet gewoon een plekje op de voorste rij bemachtigde voor mij en een Maleisische meid die ik tijdens de tour had leren kennen. Daar zaten we dan in het donker, wachtend op een snavel, een vin, een staartveer of wat dan ook. En uit het niets stonden er een stuk of tien pinguïns klaar om het water te verlaten en hun holletje te vinden. In eerste instantie waren ze nog wat terughoudend, maar toen de eerste pinguïn de sprint inzette, volgden zijn of haar vrienden direct. Niet lang daarna verschenen er meer en meer groepjes pinguïns en alles bij elkaar heb ik honderden pinguïns zien verschijnen en weer zien verdwijnen. Toen was de show echter nog niet voorbij, want het lukt niet alle pinguïns even goed om hun holletje te vinden. Het gevolg was dat we op de terugweg nog tientallen pinguïns tegenkwamen die op zoek waren, aan het vechten waren of om hun maat aan het roepen waren. We zagen de kleine schepsels (de kleinste pinguïns ter wereld) nu nog veel beter! Al met al was dit weer een geslaagde dag.

De volgende dag was het Pasen en dat heb ik samen met Tom (waar ik nog steeds verbleef) uitgebreid gevierd in het Wilson’s Promontory National Park! ’s Ochtends vroeg haalden we onze huurauto op en na zo’n drie uur reden we al door de prachtige heuvels en bossen van het park. We hebben op de eerste dag een berg beklommen (waarbij het uitzicht briljant was, maar de wandeling zelf niet zoveel voorstelde) en lekker het strand bezocht. Na de zonsondergang op een mooie baai te hebben aanschouwd wandelden we terug naar onze auto en daar stond zomaar een wallabi (een soort kleine kangoeroe, niet het pretpark!) te chillen! We konden hem benaderen tot op zo’n meter afstand, voordat hij wegsprong. We waren nu helemaal opgewonden voor het echte wildlife spotten. In het hart van het park was een plek die bekend staat om de vele dieren die er rondlopen na schemering en dat was dan ook onze bestemming! Bij aankomst stonden er al wat mensen bij elkaar met zaklampen en toen we hen vergezelden bleken ze een wombat gespot te hebben. De wombat is een soort grote rat of cavia en het deed hem weinig dat er een stuk of tien toeristen om hem heen stonden met evenzoveel camera’s in de aanslag. Hij bleef lekker zijn avondmaaltijd nuttigen, terwijl wij helemaal enthousiast onze filmrolletjes volschoten. Hoewel het eigenlijk al veel te donker was voor nog een wandeling wilden Tom en ik toch ons geluk beproeven en liepen we een klein stukje voorbij een hek op zoek naar alles wat bewoog! Opeens dachten we een soort zwarte vlek te zien en hij leek te bewegen. Moedig als we zijn, traden we het gevaar tegemoet, totdat we nog een vlek zagen. We kenden echter geen angst en vervolgden onze weg totdat we nog drie vlekken zagen verschijnen langs de weg. De enige mogelijkheid om erachter te komen wat die vlekken nu eigenlijk waren was een foto te maken met flitser. Zo gezegd, zo gedaan en in een flits zagen we vijf levensgrote kangoeroes staan! Ik had nog nooit zo dicht bij een kangoeroe gestaan en mijn ontzetting dat ik er opeens vijf zag in één keer kon ik maar moeilijk verbergen. We hebben ze een tijdje staan bewonderen, voordat we omkeerden en naar onze accommodatie terugreden.

Nou bleken we niet de enigen te zijn geweest die met Pasen de natuur wilden opzoeken en alle hostels waren van tevoren volgeboekt! Niet getreurd, want Tom wist via via nog wel een adresje. Een of andere omgebouwde kerk… ik moest het nog maar zien. Na een uurtje zoeken vonden we de plek en het bleek de mooiste plek waar ik in mijn hele reis heb mogen verblijven (misschien op het maori-dorp na dan). Aan de enorme wandkleden en schilderijen, de prachtige ramen en het zeer hoge dak was duidelijk te zien dat dit ooit een kerk was geweest. Er waren echter genoeg moderne snufjes aan toegevoegd, zodat het zeer comfortabel was. Tom en ik mochten slapen in een prachtig ouderwets tweepersoonsbed, hadden onze eigen wc en onze eigen douche. En die douche… die douche… als ik er aan terugdenk word ik weer helemaal gek. Die douche had gewoon een kop zo groot dat ik me niet eens hoefde te bewegen om mijn hele lange lichaam in één keer in de straal te hebben staan. Het voelde als een soort waterval, maar dan heerlijk warm. Ik heb nog nooit zo van een douche genoten!

Helaas moesten we de volgende ochtend vroeg onze hemelse slaapplek verlaten om nog een dag in het park te vertoeven. De tweede dag hebben we een prachtige bushwalk naar een bergtop gemaakt en hebben we ook nog het meest zuidelijke mangrovebos ter wereld gezien. Altijd leuk natuurlijk. We wilden graag nog wat wildlife spotten (de emu stond nog op het lijstje!) en vertrokken wat vroeger dan de vorige dag naar de populaire wildlife plek. Nu het nog licht was, zagen we waarom deze plek zo populair was. Het hele veld stond vol met kangoeroes en wallabi’s en er was ook weer een wombat aanwezig! We hebben even wat fotootjes gemaakt, maar waren natuurlijk eigenlijk op zoek naar de emu en dus begonnen we onze wandeling naar de achterliggende velden. Hoewel we in de velden nog tientallen kangoeroes en wallabi’s zagen, waren de emu’s moeilijk te spotten. Toch viel ons oog dan nog opeens op een duo emu’s! Hoewel ze ons doorhadden waren ze op geen enkel moment bang, en liepen ze rustig weg. Met een omtrekkende beweging zorgden we er echter voor dat we meer dan alleen hun achterste te zien kregen en hebben we dus prachtige foto’s van deze toch wel erg grote beesten kunnen maken. Heel erg speciaal! We reden dan ook met een grote grijns op het gezicht terug naar Melbourne. Ons uitje in de Wilson’s Prom was helemaal geslaagd!

De volgende dag was een lange reisdag voor mij in de bus naar Canberra, het culturele centrum en tevens de hoofdstad van Australië. Hier ben ik een dagje gebleven om lekker cultuur te snuiven. Het War Memorial en het Parlementsgebouw waren hierbij de twee grote hoogtepunten, maar ook in de Capital Exhibition wordt duidelijk hoe ingenieus deze stad is opgebouwd. Alle belangrijke gebouwen staan in een duidelijk patroon en op vaste afstand van elkaar en omringen het Parlementsgebouw. Het is dan ook geen wonder dat het uitzicht vanaf het dak van datzelfde Parlementsgebouw weergaloos is. Alle kanten op trekt ofwel de natuur, ofwel een prachtig historisch gebouw de aandacht. Deze stad was dan ook zeker een korte stop waard.

Diezelfde avond pakte ik alweer de bus en de volgende bestemming was Sydney, bekend van The Opera House, The Harbour Bridge en het nabijgelegen National Park The Blue Mountains. Op mijn eerste dag in Sydney heb ik ’s ochtends wat uitjes gepland voor de rest van mijn verblijf in Australië en ja, dat is duur! Ik durf het totaalbedrag niet te noemen, maar laat ik zeggen dat ik er 15 weekendjes weg met VVW5 van had kunnen betalen of drie keer een xbox one voor had kunnen kopen. Hoe dan ook is het geen weggegooid geld, want ik weet zeker dat ik hiermee onvergetelijke dingen ga meemaken. ’s Middags heb ik mezelf ook goed vermaakt, met een bezoekje aan de Royal Botanic Gardens, welke een waanzinnig uitzicht op zowel The Opera House als The Harbour Bridge geven en daarna ben ik door het havengebied gelopen richting die twee toeristentrekkers zelf. Ik ben het enorme Opera House binnen gegaan en heb bovenop de nog grotere Harbour Bridge gestaan. Het is een prachtige dag gebleken, met een lekker zonnetje die helaas de foto’s wel wat minder aantrekkelijk maakte om naar te kijken.

De volgende dag zou ik alweer vroeg vertrekken naar de Blue Mountains. Nog geen twee uur buiten het drukke stadsleven van Sydney kunnen de stedelingen de rust opzoeken in dit tropische regenwoud. Het is een enorm gebied met veel bergen, heuvels en vooral bomen en vogels. Ik had wel weer zin in een paar stevige wandelingen en dus ben ik meteen het berggebied ingetrokken nadat ik mijn hostel had gevonden. Ik heb die eerste dag een wandeling van zo’n vijf uur voltooid, waarbij ik veel van de mooiste watervallen gezien heb op mijn reis. De grootste eye-opener waren echter de Three Sisters. Dit zijn drie grote rotsen die uit de berg steken. Het klinkt niet erg speciaal en ik had er ook niet veel van verwacht, maar toen ik er stond bleken ze toch een soort magische pracht te hebben. In de blauwe gloed van de Blue Mountains waren ze echt verlammend mooi in het avondzonnetje. Ik heb dan ook een uurtje bij het uitkijkpunt gestaan en me supergoed vermaakt.

Een dag later was ik nog steeds in de Blue Mountains en vertrok ik naar een andere vallei. Hier deed ik een wandeling van ongeveer acht uur, waarbij ik wederom van het ene mooie uitzicht op de vallei in het andere uitzicht verviel. Het was een wat minder toeristische plek en van deze wandeling bleef voornamelijk de Grand Canyon me bij. Ik liep eerst door de dicht begroeide canyon heen, waarna ik er weer uitklom en nogmaals kon genieten van de kloof, maar dit keer vanaf de bergwand. Zeer inspirerend en omdat ik tijdens de hele wandeling bijna niemand tegenkwam ook erg rustgevend.

Helaas vertrok ik die avond weer naar Sydney, waarbij ik direct doorging naar het vliegveld. Na een nachtje op het vliegveld te hebben geslapen, was namelijk Alice Springs mijn volgende bestemming. In het vliegtuig was ik zeer verrast door de beenruimte. Die was er namelijk niet! Tezamen met een plek naast de enige schreeuwbaby in het vliegtuig maakte dit mijn minst plezierige vlucht tot nu toe!

Alice Springs ligt midden in de outback en is de ‘gateway’ naar zowel de King’s Canyon, de Kata Tjuta en de Uluru! Jawel mensen, we zijn hier in aboriginal gebied, zoals jullie aan de namen kunnen zien. Op de eerste dag vertrokken we vroeg met de bus naar de King’s Canyon. Deze kloof was een stuk minder begroeid dan degene die ik een dag eerder in de Blue Mountains had gezien (ik zat nou eenmaal in de outback), maar hij was daardoor niet minder indrukwekkend. We zijn om de hele kloof heen gelopen en de rotsformaties waren soms echt waanzinnig om te zien. De enorme diepte zal in de foto’s wat minder terug komen, maar zelfs zonder die diepte kan ik er nog enorm van genieten om ernaar terug te kijken. Die avond maakten we chili con carne boven het kampvuur en sliepen we onder de sterren. De hitte van de outback maakt het mogelijk om gewoon in een slaapzak in de woestijn te gaan liggen en de sterrenhemel te bewonderen voordat je je ogen sluit en met een warm woestijnwindje over je gezicht in slaap valt. Veel beter kun je het niet krijgen, als je niet bang bent voor spinnen, slangen of dingo’s natuurlijk!

De tweede dag van de tour vertrokken we wederom vroeg, ditmaal richting Uluru, de grootste toeristische trekpleister in de outback. Het gaat hier om een enorme rots (het grootste monoliet ter wereld!), die voor de aboriginals een enorme culturele betekenis heeft. Elk onderdeel van de rots heeft zijn eigen verhaal, waarmee deze rots onderdeel is van de gehele aboriginal cultuur. Voordat we in de buurt van de rots kwamen, deden we echter nog een prachtige wandeling in de Kata Tjuta. Ook dit is weer een rotsachtig gebied, maar het gaat hier om een grotere groep met kleinere rotsen in plaats van één grote rots. De wandeling was alweer verbijsterend mooi. Het was hier een stuk groener dan bij de King’s Canyon, wat een prachtig kleurencontrast opleverde met de rode rotsen van de Kata Tjuta.

Na weer een nacht onder de sterren vertrokken we dan eindelijk naar het hoogtepunt van onze tour: Uluru! Eerst maakten we een stop om de zonsopgang bij de Uluru te aanschouwen, maar eerlijk gezegd viel die me wat tegen. De wandeling om de rots was echter wederom uitmuntend. De rots lijkt vanaf een afstand namelijk een groot blok, maar als je dichterbij komt, dan kom je er achter dat er allemaal rondingen, gleuven en gaten in zitten, wat de hele wandeling veel mooier maakt. De aboriginals zien overal gezichten en dieren in de rots. Soms zijn die goed herkenbaar, soms snap ik niet hoe ze ooit iets kunnen herkennen in de rots. Hoe dan ook is het voor hun zo’n belangrijke plek, dat ze toeristen vragen om de rots niet te beklimmen uit respect. Natuurlijk heb ik dat dus ook niet gedaan en eerlijk gezegd denk ik dat het daar ook helemaal niet om gaat bij de Uluru. De kracht lijkt uit de rots zelf te komen en dat voel je al erg goed als je er omheen loopt. Dan merk je pas hoe groot(s) deze rots eigenlijk is!

Eenmaal terug in Alice Springs beëindigden we de tour met een drankje in de lokale bar en de volgende dag pakte ik het vliegtuig terug naar Sydney. Ik vloog met dezelfde maatschappij en toch was ik weer verrast door de beenruimte. Ditmaal zat ik namelijk bij de nooduitgang, wat betekende dat ik mijn benen gewoon kon strekken! Dat was weer het andere uiterste!

Ik heb mijn laatste dagen in Sydney rustig aan gedaan en lekker door de stad gelopen. Ik had geen bijzonderheden meer die ik nog wilde zien en ik had als tip gekregen om ook eens gewoon doelloos door de stad te dolen. Ik moet zeggen dat dat inderdaad een goede manier was om Sydney vaarwel te zeggen. Ik heb nog wat mooie parken en sculpturen gezien en ben toen met de nachtbus vertrokken naar mijn volgende bestemming: Byron Bay. Dit is een totaal andere plek dan Sydney en deed me qua vibe veel meer denken aan Fiji dan aan Australië. Iedereen loopt op slippertjes rond en men lijkt zich nergens zorgen over te maken. Heerlijk dus na de stress van Sydney. Ik ben direct begonnen aan een surfles en hoewel het leuk was, is surfen niet echt mijn ding denk ik. Toen ik voor het eerst kon blijven staan op het board, had ik het wel gezien omdat het daarna naar mijn mening vooral herhaling was van hetzelfde riedeltje. Misschien had het er ook mee te maken dat het toevallig de koudste dag van het jaar was in Byron Bay. Vandaag wilde ik het graag nog eens proberen, maar er waren totaal geen golven te bekennen en dus heb ik maar op het strand gelegen en op de lokale markt rondgelopen met wat andere mensen van het hostel. Het hoogtepunt van vandaag was helemaal aan het begin van de dag toen ik om 5:00 uur opstond om de zonsopgang vanaf de vuurtoren van Cape Byron te bekijken. Zeer indrukwekkend en eigenlijk vond ik hem mooier dan de hele zonsopgang bij de Uluru. Zo heeft elke dag toch nog een hoogtepunt!

Zoals ik aan het begin van de blog al benoemde, is er de afgelopen dagen weer zoveel gebeurd dat ik het gevoel heb dat ik over een aantal weken praat in plaats van dagen. Alles was weer supermooi, maar tegelijkertijd komt het einde van mijn reis al een klein beetje in zicht! Ik heb nog maar zo’n vijf weken over, voordat ik terugkeer naar het koude kikkerlandje wat ik nog altijd ‘thuis’ noem. Jullie kunnen echter nog wel wat blogs verwachten voordat dat zover is!

Groeten,
Tom