Where the streets have no name

Bula bula en welkom op de majestueuze Fiji eilanden!

Dit is een welkom wat ik de laatste dagen meerdere malen heb gehoord en wat me elke dag weer een glimlach op mijn gezicht bracht. Want ja mensen, ik ben aangekomen op het zonnige Fiji!

Laat ik eerst nog even iets melden wat ik in mijn vorige blog ben vergeten. Ik heb namelijk meerdere mensen beloofd om te laten weten hoe ik het geld dat ik voor mijn supriseparty heb gekregen zou besteden. Uiteindelijk heb ik er zowel het raftavontuur in Rangitata, als het zwemmen met dolfijnen van kunnen betalen en dus wil ik iedereen nogmaals bedanken voor het prachtige feestje. Ik heb er nu niet alleen het feestje, maar ook twee onvergetelijke ervaringen in Nieuw-Zeeland aan overgehouden! De foto’s van mijn raftavontuur heb ik voor het gemak ook even onder dit verslag geplaatst!

Laat ik nu dan verder gaan waar ik in mijn vorige blog was geëindigd: Auckland Airport! Zoals ik had vermeld was mijn vlucht 5,5 uur vertraagd, waardoor ik pas rond 22:00 uur aankwam in Fiji. Gelukkig had ik een reispakketje geregeld, waardoor al mijn vervoer, per boot of per bus, al is geregeld. Ik was daarom al snel in mijn hostel en na een goede nachtrust vertrok ik de volgende dag per boot naar mijn eerste tropische eiland, genaamd Waya Lailai. We werden verwelkomd door een kleine groep locals die ons een welkomstlied toezongen. Het woord ‘Bula’, wat ‘leven’ maar ook ‘welkom’ en gewoon ‘hallo’ betekent, werd ons direct van alle kanten toegezongen. Het duurde dan ook niet lang voordat ik diezelfde dag ook iedereen met een hartelijk bula aansprak. Een paar uur na aankomst stond er een wandeling naar de top van de berg op het eiland op de planning. Het was iets zwaarder dan ik had verwacht en ik was dan ook nogal underdressed op mijn Nikies. Hoe dan heb ik vanaf een prachtig uitkijkpunt de zonsondergang gezien. Mijn eerste zonsondergang in het paradijs!

De volgende dag begon goed met het zwemmen met haaien. Geen big whites, maar gewoon relatief kleine rifhaaien van zo’n 2 meter. Het was een ervaring die bijna in de buurt kwam van het zwemmen met dolfijnen in Kaikoura. Ik heb de haaien zelfs kunnen aaien. Het klinkt gevaarlijk, maar om de ene of andere reden voel je je al snel op je gemak tussen de Fijianen. Diezelfde middag stond er nog een activiteit op het programma, namelijk het bezoek van het nabijgelegen dorp. Ik wilde dit graag doen om een ander beeld te krijgen van Fiji, dan slechts de stranden, de palmbomen, de kokosnoten, de helderblauwe zee en oh, het verrukkelijke fruit niet te vergeten. Zoals jullie lezen heb ik het hier erg zwaar. Hoe dan ook gaf het dorp wel even een ander beeld. Het is allemaal erg simpel namelijk. De huizen zijn net iets meer dan lemen hutten en kennen geen dingen als stromend water, vloerbedekking, airconditioning of een waterdicht dak. In sommige gevallen is er niet eens een deur en konden we dus zo bij het gezin naar binnen kijken. Erg interessant was ook het bezoek aan de school. Vanuit mijn studie heb ik natuurlijk wat kennis over de manier waarop scholing wordt vorm gegeven in Nederland en ik was dan ook erg benieuwd of er ergens overeenkomsten zouden zijn met de scholen in Fiji. Ik kan zeggen dat de basis grofweg hetzelfde is, maar dat de omstandigheden waarin wat geleerd moet worden wel even anders zijn. Zo zijn er geen nationale standaarden waaraan moet worden voldaan, waardoor iedere leerkracht zijn of haar eigen gang kan gaan wat de inhoud van de lesstof betreft. De klaslokalen zijn erg basic (geen airco), waardoor het er erg warm wordt. Ik stond slechts een paar minuten in de lokalen, maar merkte al dat ik het flink snel warmer kreeg. Het is een heel andere manier van lesgeven dan in Nederland, maar het lijkt te werken, aangezien de kinderen allemaal stralen. Ik heb in ieder geval veel van dit bezoek geleerd en me heel erg goed vermaakt.

Diezelfde nacht werd ik erg ziek en dat kwam niet al te best uit, omdat de volgende dag mijn allereerste duik zonder instructeur sinds mijn lessen van twee maanden geleden op het programma stond. Gelukkig voelde ik mij ’s ochtends beter en kon ik gewoon duiken. Het was even wennen, maar al snel voelde ik me weer als een vis in het water en heb ik ruim een half uur kunnen genieten van de tropische onderwaterwereld van Fiji. Het was totaal anders dan Nieuw-Zeeland en ik denk dat ik hier zelfs meer van heb genoten, dan van mijn duiken daar. Het water was veel warmer, het zeeleven kleurrijker en de vissen hadden een veel vreemder uiterlijk. Het was een hele gave duik en ik mag niet klagen dat mijn eerste zelfstandige duik in de magische wateren van Fiji plaats vond.

Die dag vertrok ik naar mijn tweede eiland: White Sandy Beach. De naam is vreemd gekozen, aangezien het strand hier nou niet echt wit was en ook uit meer stenen dan zand bestond. Ook hadden we de pech dat we hier voornamelijk regen hebben gehad en dus viel dit resort wat tegen na het eerste resort. Gelukkig waren de locals altijd vrolijk en konden ze de dagen vaak opleuken met activiteiten en zang en dans. Dat maakte dus een hoop goed. Ook heb ik op de laatste dag een wonderlijk mooie snorkelervaring gehad door een koraalwoud. Het koraal en ook de vissen die er in rondzwommen hadden alle kleuren van de regenboog en de patronen leken soms uit een ander universum te komen zo mooi.

Mijn derde en laatste eiland was Gold Coast. Ook hier deed de naam beter vermoeden dan wat ik kreeg, want het strand was nou niet echt groot en zeker niet ‘goud’. Ik heb hier eerst een onderwatergrot bezocht en ook al klinkt dat heel indrukwekkend, vond ik het zelf wat tegenvallen. De volgende dag ging ik echter snorkelen voordat ik weer vertrok naar het hoofdeiland Nadi. Het snorkelen was wederom magisch met supermooie vissen. Het was niet zo mooi als de snorkelervaring bij White Sandy Beach, maar deze was wel een stuk langer en vrijer waardoor ik soms gewoon een paar minuten lang een vis volgde. Simpelweg om te kijken wat hij ging doen. De boottrip van 5 uur terug naar Nadi gaf nog wat mooie laatste blikken op alle eilanden. Een passend afscheid van het paradijs! Het was natuurlijk niet leuk om alle pracht en praal van deze eilandengroep te verlaten, maar tegelijkertijd was ik blij om weer lopend (warm) water, een lichtknopje en een werkende wc te hebben. Een week in het paradijs was lang genoeg voor mij!

En zo stond ik dus opeens in het land van kangoeroes en koala’s, van de outback en de bosbranden, van natuur en boemerangs en van giftige spinnen en slangen: Australië! Het is maar een paar uur vliegen, maar de hele sfeer van Australië is (natuurlijk) een wereld van verschil met de don’t worry, be happy-mentaliteit van Fiji. Gelukkig kon ik rustig inkomen, want ik werd vanaf het treinstation opgehaald door Tom Dijkstra (What’s in a name?), een vriend uit Nederland die al ruim 5 maanden bezig is met een stage in Melbourne (respect!). Hij gaf me direct een mooie waslijst met dingen die ik in de komende dagen zou kunnen doen in de stad en minstens zo belangrijk: hij gaf me een plek om te slapen. Ik heb hem al vaak bedankt, maar wil het toch ook nog even via deze weg doen. Bij deze dus Tom: Bedankt voor de hulp!

De volgende dag kon ik dan ook met een uitgebreid plan op stap. Ik heb een stadswandeling door alle steegjes en historische laantjes van Melbourne gemaakt die ik iedereen kan aanbevelen. Het was een prachtige eerste kennismaking. Ook ben ik even langsgegaan bij de ongekend drukke Queen Victoria’s Market. Deze markt heeft een nogal Aziatische identiteit en staat dan ook in schril contrast met de rest van Melbourne. Dit blijkt ook uit het feit dat alle straten van Melbourne in een perfecte 90 graden op elkaar aansluiten, maar deze markt er een beetje schots en scheef tussenin is geplaatst. Op de kaart ziet het er niet uit! Mijn volgende wandeling van de dag bracht me naar de botanische tuinen, waarin vooral de Shrine of Remembrance een prominente plaats inneemt. Het is een soort tempel ter herinnering aan de gevallenen uit de oorlog en geeft een prachtig uitzicht op de hele stad. En toen was de dag nog niet voorbij. ’s Avonds was ik namelijk ook nog uitgenodigd om een wedstrijd van de topclubs Melbourne Victory en Guangzhou bij te wonen. Dat sloeg ik natuurlijk niet af en na een voedzame hamburger zagen wij Melbourne Victory ook daadwerkelijk de ‘victory’ wegslepen in deze ontzagwekkend spannende wedstrijd! De winnaar van de Aziatische Champions League werd eventjes met 2-0 aan de kant gezet.

De volgende dag in Melbourne deed ik het iets rustiger aan en ben ik naar een expositie geweest in het filmmuseum van Melbourne geweest. Het thema was het ontstaan van film en games en ik vond het erg interessant. Er stonden oude videorecorders en gameconsoles en ook kon ik oude films bekijken en oude games spelen wat nogal wat nostalgie naar boven bracht (Sneeuwwitje, de Lemmings en de eerste Mario Kart.. wie kent ze niet!). Na deze mooie afleiding ging ik verder met het verkennen van de stad. Ik had de voorgaande dag namelijk Chinatown overgeslagen en ik ben blij dat ik daar een dag later toch nog even een kijkje heb genomen. Met name de prachtige graffitisteeg is me bijgebleven van deze plek.

En ook deze dag was er weer een avondprogramma (waar pakt die jongen toch z’n rust?)! Toen Tom klaar was met zijn stagedag had ik namelijk met hem afgesproken om de Eureka Tower op te gaan. Dit betekent dat we in een topsnelheid van 38 seconden naar de 88e verdieping werden afgeschoten en vanaf daar een prachtig panorama-uitzicht hadden over de stad. Ik wilde echter ook onderzoeken of mijn bungy jump mij van mijn hoogtevrees heeft genezen en dus deden we ook nog even The Edge erbij. The Edge is een kleine ruimte in de toren die kan verschuiven… naar buiten! De ruimte is helemaal van glas gemaakt, wat betekent dat we vanaf 285 meter hoogte recht naar beneden konden kijken. Ik kan jullie vertellen dat er nog wel wat van mijn hoogtevrees is overgebleven, maar misschien is het ook niet normaal als je onder zulke omstandigheden helemaal niks van angst voelt. Hoe dan ook schoof de cabine ook weer veilig het gebouw in en stond ik een half uurtje later weer met beide benen op de grond. Op de terugweg liet Tom me nog wat speciale insiderplekjes zien, waardoor ik possums gezien heb, de vuurshow van het casino heb ervaren en een tramwagon heb gezien die op zijn punt in de grond stond. Het was weer een goed gevulde avond!

De volgende dag had ik geen plan en dus ben ik rustig naar het strand gelopen en ook in het park gelegen. In de voorgaande dagen had ik ook geprobeerd om reisgenoten te vinden voor de Great Ocean Road, maar dat lukte niet echt. Daardoor heb ik ervoor gekozen om een bustour te boeken en die heb ik vandaag gedaan.

De Great Ocean Road, ik had er veel goede verhalen over gehoord en geen enkel negatieve ervaring en dus waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Het is een 250 kilometer lange weg die is aangelegd als nagedachtenis aan de WOII en wordt gezien als één van de mooiste routes die men op deze wereld met de auto kan afleggen. Het is dan ook een must-see voor eenieder die Melbourne aandoet op zijn vakantie. Ik moet zeggen dat (bijna) al mijn verwachtingen zijn ingelost. Het is heerlijk om langs de kust te rijden die soms vlak naast de weg verticaal naar beneden valt, terwijl je vijf minuten later door prachtig regenwoud kan rijden. De climax bestaat uit de Twelve Apostels, Loch Ard Gorge en de London Bridge, wat allemaal afzettingen van leisteen zijn die midden in de oceaan liggen. Dit waren zonder twijfel de meest indrukwekkende onderdelen van de rit over de Great Ocean Road. Helaas was het weer niet al te best, waardoor we maar kort op het strand bleven en sommige onderdelen zelfs moesten overslaan. Zo kan het gaan… ik was in ieder geval tevreden met wat ik gezien heb. Laat ik namelijk ook niet vergeten dat ik vandaag mijn eerste kangoeroes en koala’s gezien heb! Vooral de koala’s zijn echt leuk om te zien. Die zitten gewoon lekker rustig boven in de eucalyptusbomen te eten en nog meer te eten. Het boeit ze dan ook niet dat er bijna constant mensen met camera’s op hun gemikt staan. Al met al dus alweer een geslaagde dag!

Laat ik ter afsluiting nog even een paar laatste woorden Fijiaans met jullie delen: Moce Vanaka Vaka Levu!
Of in het Nederlands: Houdoe en bedankt!

Tom